آشنایی اجمالی با ساختار سازمان ملل متحد

همراهان ارتباطی

با توجه به اینکه در  هفته دوم آبان ماه  موضوع سمینار درس حقوق بین الملل ارتباطات درباره سازمان ملل متحد می باشد که توسط تعدادی از همکلاس های محترم ارائه خواهد شد، جهت آشنایی مقدماتی با این سازمان مطلب زیر تقدیم می گردد. امید که از سمینار همکلاسی های عزیز آقایان اسدیان،برازنده و محمد نژاد ، کمال استفاده را ببریم.

جهت مطالعه  به ادامه مطلب مراجعه کنید....

آشنایی با سازمان ملل متحد (UN)

منبع - وبلاگ ارتباطات نو

 ارکان سازمان ملل:

1-      مجمع عمومی

مجمع عمومی سازمان ملل متحد یکی از 6 رکن اصلی سازمان ملل متحد و تنها رکنی است که تمام کشورهای عضو در آن شرکت دارند. مجمع جلساتی سالانه به ریاست یکی از اعضا که منتخب تمام دیگر اعضا است، برگزار می‌کند.

 تصمیم های مجمع جنبه توصیه آمیز دارند. البته در موارد معینی که به امور داخلی سازمان بر می‌گردد، تصمیمات آن الزام آورند. دولت‌ها معمولا خود را نسبت به برخی از قطعنامه‌های مجمع ملتزم می‌دانند و برای آن شانی نظیر یک معاهده قایل می‌شوند که از جمله مشهورترین آن‌ها اعلامیه جهانی حقوق بشر است.

 وظایف واختیارات:

 مجمع عمومی می‌تواند هر مسئله یا موضوعی را که در حوزه صلاحیت یا اختیارات ارگان‌های منشور ملل متحد است مورد بحث قرار دهد. مجمع همچنین می‌تواند در مورد این مسائل به کشورهای عضو و یا به شورای امنیت و یا هر دو توصیه‌هایی نماید.

البته  مجمع نمی‌تواند درباره دعوی و یا قضیه‌ای که مورد بحث شورای امنیت است توصیه بنماید مگر اینکه شورای امنیت از مجمع در خواست کند.

توصیه‌های مجمع

مجمع عمومی برای مقاصد ذیل توصیه‌هایی می‌کند:

 الف- توسعه همکاری بین‌المللی در زمینه سیاسی و تشویق توسعه و حقوق بین‌المللی و تدوین  آن.

 ب- توسعه همکاری بین‌المللی در زمینه‌های اقتصادی- اجتماعی-فرهنگی -آموزشی و بهداشتی و کمک به تحقق حقوق بشر و آزادی‌های اساسی برای همگان.

مجمع ده عضو موقت شورای امنیت، مجمع 54 عضو شورای اقتصادی و اجتماعی و اعضای انتخابی شورای قیمومیت و اعضای دیوان بین‌المللی دادگستری  را انتخاب و نیز به توصیه شورای امنیت،دبیر کل سازمان ملل متحد را منصوب می‌کند.

تصویب بودجه:

 امور مالی سازمان ملل متحد توسط مجمع عمومی کنترل می‌شود و مجمع بودجه سازمان را مطالعه و مخارج آن را میان اعضا تقسیم می‌نماید.مجمع همچنین بودجه‌های موسسات تخصصی سازمان ملل متحد را بررسی می‌کند.

 رای گیری:

 تصمیم گیری در مورد مسائل مهم مانند توصیه درباره صلح و امنیت و انتخاب اعضای شورای امنیت،شورای اقتصادی واجتماعی و شورای قیمومیت ونیز  پذیرشیا تعلیق و اخراج اعضا و مسائل مربوط به قیمومیت و امور مالی با اکثریت دوسوم آرا اعضا حاضر و رای دهنده اتخاذ می‌شود اما برای سایر مسائل اکثریت ساده لازم است.

 جلسات:

 اجلاس عادی مجمع عمومی سالی یک‌بار واز سومین سه شنبه ماه سپتامبر تشکیل می‌شود. مجمع همچنین می‌تواند به درخواست شورای امنیت اکثریت اعضا و یا به درخواست یک عضو که مورد موافقت اکثریت اعضا باشد اجلاس‌های ویژه تشکیل دهد.

تشکیلات:

 مجمع عمومی، رئیس و نواب رئیس خود را در همان اجلاس انتخاب و آئین نامه کار خود را تعیین می‌کند.مجمع در هر اجلاس،اکثر موضوعات دستور کار خود را میان هفت کمیته اصلی خود تقسیم می‌کند.

 کمیته‌های اصلی

1-    کمیته ویژه سیاسی (برخی مسائل سیاسی)

 2-    کمیته اول (مسائل سیاسی و امنیتی از جمله تعدیل تسلیحات)

 3-    کمیته دوم (مسائل اقتصادی ومالی)

4-    کمیته سوم (موضوعات اجتماعی-انسانی وفرهنگی)

 5-    کمیته چهارم (موضوعات مربوط به قیمومیت از جمله سرزمین‌های غیر خودمختار)

 6-    کمیته پنجم (امور اداری و بودجه ای)

 7-    کمیته ششم (امور حقوقی)

 هر کشور عضو می‌تواند در هر یک از این کمیته‌های اصلی نمایندگانی داشته باشد.

 مسئولیت سازمان دادن و تنظیم کار هر اجلاس بعهده کمیته عمومی است که متشکل از رئیس مجمع، هفده نایب رئیس و روسای هفت کمیته اصلی است.

کمیته استوارنامه‌ها متشکل از 9 عضو است که توسط مجمع عمومی به پیشنهاد رئیس مجمع انتخاب می‌شوند و در باره استوارنامه‌های نمایندگان به مجمع گزارش می‌دهند

2-شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل (ECOSOC)

شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل (Economic and Social Council)معروف به شورای اکوسوک(ECOSOC) طبق منشور سازمان ملل تاسیس شده است

این شورا به مجمع عمومی در پیشبرد توسعه و همکاری بین‌المللی اقتصادی و اجتماعی کمک می‌کند.

اکوسوک در حال حاضر 54 عضو دارد .کرسی‌های این شورا بر اساس تقسیم‌بندی جغرافیایی به منطقه‌های زیر اختصاص دارد:

- کشورهای آفریقایی، 14 کرسی

- کشورهای آسیایی، 11 کرسی

- کشورهای اروپای شرقی ،6 کرسی

- کشورهای آمریکای لاتین و دریای کارائیب،10 کرسی

- کشورهای اروپای غربی و دیگر کشورها، 13 کرسی

طبق منشور سازمان ملل، این شورا ارگانی مهم و اصلی برای کمک به کارهای اجتماعی، اقتصادی و کارهای مربوطه 14 آژانس تخصصی سازمان ملل، کمیسیون‌های در حال کار و 5 کمیسیون منطقه‌ای آن است.

شورای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی سازمان ملل متحد دارای کمیته ای برای هماهنگی است. این کمیته وظیفه ایجاد ارتباط بین نهادهای وابسته به این شورا و نهادهای بین المللی را دارد.

تشکیلات

کمیسیون‌های اجرایی:

کمیسیون توسعه اجتماعی، کمیسیون حقوق بشر، کمیسیون مواد مخدر، کمیسیون جلوگیری از جرائم و دادگستری جنایی، کمیسیون علم و تکنولوژی برای توسعه، کمیسیون توسعه پایدار، کمیسیون وضعیت زنان، کمیسیون جمعیت و توسعه و کمیسیون آمار

کمیسیون‌های منطقه‌ای:

کمیسیون اقتصادی ملل متحد برای اروپا ECE، کمیسیون اقتصادی ملل متحد برای آفریقا ECA، کمیسیون اقتصادی ملل متحد برای آمریکای جنوبی و منطقه دریای کارائیب ECLAC، کمیسیون اقتصادی و اجتماعی ملل متحد برای آسیا و منطقه اقیانوس آرام ESCAP، کمیسیون اقتصادی و اجتماعی ملل متحد برای غرب آسیا ESCWA

کمیته‌های دائمی ECOSOC

کمیته برنامه و هماهنگی، کمیته سازمان های غیردولتی، کمیته مذاکرات با آژانس های بین دولتی

گروه‌های ویژه

گروه ویژه تخصصی بین الدول در خصوص انرژی و توسعه پایدار، کارگروه ویژه انفورماتیک

گروه‌های تخصصی متشکل از متخصصان دولتی

کمیته متخصصان کالاهای خطرناک و سیستم هماهنگ طبقه بندی شیمیایی، گروه تخصصی سازمان ملل درخصوص نام های جغرافیایی

گروه‌های تخصصی

کمیته سیاست توسعه، کمیته کارشناسان اداره عمومی، کمیته کارشناسان همکاری‌های بین‌المللی در امور مالیات، کمیته اقتصادی، اجتماعی و حقوق فرهنگی، گردهمایی دائمی در خصوص مسائل داخلی

دیگر نهادها

هیئت امنای تحقیق بین المللی و موسسه آموزشی به منظور ارتقاء زنان

نقش ECOSOC در رابطه با WSIS

طبق دستور کار تونس برای جامعه اطلاعاتی از اکوسوک خواسته شد که بر جریان پی گیری نتایج حاصل از اجلاس های WSIS که در ژنو و تونس برگزار شدند، نظارت داشته باشد.

کمیسیون علم و فناوری برای توسعه CSTD

این کمیسیون یکی از نهادهای وابسته به ECOSOC می باشد. این سازمان در سال 1992 و در نتیجه بازسازی و احیاء مجدد سازمان ملل در حوزه های اقتصادی ، اجتماعی و سایر حوزه های مرتبط بوجود آمد. در این بازسازی مجدد، مجمع عمومی، کمیته بین دولتی علم و فناوری برای توسعه IGCSTD منحل و با CSTD جایگزین شد. اولین جلسه کمیسیون در آوریل 1993 در نیویورک آمریکا تشکیل شد. از جولای 1993 دبیرخانه آنکتاد مسئول ارائه خدمات به کمیسیون بوده است. به دنبال آن کمیسیون جلسه خود را در ژنو سوئیس تشکیل داد.

دلیل برپایی کمیسیون این بود که توصیه هایی در سطح بالا از طریق ارائه تحلیل و توصیه های سیاست گذاری مناسب، در خصوص مسائل مرتبط برای مجمع عمومی و شورای اکوسوک ارائه دهد. تا این ارگان ها بتوانند سازمان ملل را برای انجام فعالیت های آینده و توسعه سیاست های عمومی و توافق درباره اقدامات مناسب راهنمایی نماید.
در این راستا کمیسیون به صورت یک فورم برای تحقق امور ذیل فعالیت می کند:
• رسیدگی به مسائل مربوط به علم و فناوری و کاربردهای آن ها در توسعه
• بهبود درک سیاست های مربوط به علم و فناوری به خصوص در رابطه با کشورهای در حال توسعه
• فرموله کردن توصیه ها و خطوط اصلی مربوط به موضوعات علم و فناوری در سیستم سازمان ملل.
5-1 نشست های CSTD
جلسات این کمیسیون سالانه و به مدت یک هفته برگزار می شود. تاکنون این کمیسیون 10 جلسه برگزار کرده است که بجز اولین جلسه که در نیویورک برگزار شده بقیه در ژنو سوئیس برگزار شده اند.

 عضویت: این کمیسیون 43 عضو دارد که توسط ECOSOC برای یک دوره 4 ساله انتخاب می‌شوند. متخصصانی که توسط دولت هایشان معرفی می شوند باید واجد شرایط باشند و از دانش علمی و حرفه ای کافی برخوردار باشند.
کمیسیون 11 عضو از آفریقا، 9 عضو از آسیا، 8 عضو از آمریکای لاتین و حوزه کارائیب، 5 عضو از اروپای شرقی و 10 عضو از اروپای غربی و سایر دولت ها دارد. هم اکنون ایران نیز یکی از اعضاء آسیایی این کمیسیون است

نقش CSTD در رابطه با WSIS

همانطور که پیشتر اشاره شد، در دستور کار اجلاس جامعه جهانی اطلاعاتی مقرر شد، اکوسوک در تعهدات CSTD از جمله تقویت کمیسیون و استفاده از نظرات ذینفعان چندگانه در تصمیم گیری بازنگری نماید. اکوسوک در طول جلسه خود در جولای 2006 قطعنامه ای را با نام "پی‌گیری اجلاس سران جهان درباره جامعه اطلاعاتی WSIS و مروری بر کمیسیون علم و فناوری برای توسعه CSTD" تصویب کرد. در این جلسه تصمیم گرفته شد CSTD بطور موثر اکوسوک را در پی‌گیری سیستمی نتایج WSIS یاری نماید و توصیه هایی را با هدف اجرا و تکمیل هر چه بیشتر نتایج اجلاس به اکوسوک ارائه دهد.
در این رابطه کمیسیون باید:

• پیشرفت اجرای خطوط عمل و تعهداتی که در مستندات نهایی WSIS در سطوح منطقه ای و بین المللی ارزیابی و مرور شود.
• بهترین تجارب و کارهای انجام شده و همچنین موانع و محدودیت های پیشرو و اقدامات لازم برای غلبه بر آن موانع و اجرای بهتر نتایج WSIS مشخص شوند.
• انجام دیالوگ و همکاری با سایر صندوق های سازمان ملل، برنامه ها و آژانس های تخصصی برای همکاری به منظور نیل به اهداف WSIS و اجرای نتایج آن.
• استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات به منظور دستیابی به توسعه و اهداف توسعه ای که مورد موافقت جهانی است. همراه با همکاری دولت ها، بخش خصوصی، جامعه مدنی، سازمان ملل و سایر سازمان های بین المللی بر طبق مسئولیت ها و نقش های مختلفی که برعهده دارند.

علاوه  بر این؛ 11 برنامه و صندوق سازمان ملل نیز به شورای اکوسوک گزارش می‌دهند. این شورا به‌عنوان مرکز گفت‌و‌گو و گردهمایی برای بحث و تبادل نظر درباره موضوع‌ها ی اجتماعی و اقتصادی جهان است و برای کشورهای عضو و سیستم سازمان ملل توصیه‌های تعیین خط مشی ارائه می‌کند.

اکوسوک در زمینه‌های زیر مسئولیت دارد:

- پیشبرد استانداردهای بالای زندگی، استخدام کامل و پیشرفت‌های اجتماعی و اقتصادی؛

- تشخیص و پیدا کردن راه حل برای مشکلات اجتماعی، اقتصادی و بهداشتی؛

- آسان و امکان‌پذیر کردن همکاری‌های بین‌المللی در حزوه آموزش و فرهنگ ، و

- تشویق و ترویج جنبه جهانی حقوق بشر و آزادی‌های بنیادین.

شورا این قدرت را دارد که درخصوص این موضوع‌ها تحقیق کند و گزارش تهیه کند. همچنین این قدرت را دارد که به سازمان‌ها و آماده‌سازی‌های کنفرانس‌های مهم بین‌المللی در زمینه اقتصادی اجتماعی و موضوع‌های مربوطه و نیز پیگیری نتیجه این کنفرانس‌ها کمک کند.

دفتر این شورا در ابتدای هر جلسه سالانه‌ توسط جمع انتخاب می‌شود. مقر اصلی وظیفه دارد دستور جلسه و برنامه عمل را تهیه کند و برگزاری جلسه با کمک دبیرخانه سازمان ملل نیز دیگر وظیفه اصلی این دفتر است.

اولین باری که سازمان‌های مردم‌نهاد در سازمان ملل نقش و حضور رسمی پیدا کردند سال 1946 از طریق اکوسوک بود.

سازمان‌های مردم نهاد می‌توانند در این شورا مقام مشورتی داشته باشند و در تهیه گزارش، رای دادن‌ها و تحقیق‌ها و طرح مسائل به عنوان مشاور و صاحب نظر ایفای نقش کنند.این ارتباط با اکوسوک امروزه طبق قطعنامه 1996/31 اجرا می‌شود.

سازمان‌های مردم نهاد ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی، سازمان‌های دولتی غیردرآمدزا یا داوطلب حائز شرایط ارائه درخواست برای به دست‌آوردن مقام مشورتی هستند.سازمان‌های مردم نهاد علاوه بر کسب مقام مشورتی ممکن است اعتبار و موقعیت‌های دیگری نیز در حوزه اقتصادی و اجتماعی به‌دست بیاورند.بعضی از این مقام ها دیگر وجود ندارد و منقضی شده چون با توجه به کنفرانس‌های خاص اعطا شده بودند و دیگر اعتباری ندارند.

درخصوص این موقعیت‌ها می‌توان به حضور در کمیسیون توسعه پایدار، نشست جهانی توسعه پایدار و کشورهای در حال توسعه جزایر کوچک اشاره کرد.

درحال حاضر 3 هزار و 336 سازمان در شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل، مقام مشورتی دارند

3- شورای امنیت  (UNSC)
شورای امنیت (UNSC) یکی از ارگان‌های سازمان ملل متحد است که وظیفه پاسداری از امنیت و صلح بین‌المللی را به عهده دارد.

بر اساس منشور سازمان ملل‌متحد، حیطه قدرت شورای امنیت شامل اعزام نیروهای پاسدار صلح، تصویب تحریم‌های بین‌المللی و اعطای اجازه استفاده از نیروی نظامی علیه کشورهای متخاصم است. تصمیم‌های این شورا به صورت قطعنامه‌های شورای امنیت اعلام می‌شود.

شورای امنیت 5 عضو دائم و 10 عضو انتخابی دارد. 5 عضو دائم این شورا در تصمیم‌ها و رای‌گیری‌های شورا حق وتو دارند. ریاست شورای امنیت نوبتی است و طول مدت آن یک ماه است.

از زمان اولین جلسه آن تاکنون، شورا بطور مداوم به کار خود ادامه داده و بصورت گسترده‌ای در جهان اعتبار کسب کرده و جلساتی در بسیاری از شهرها مانند پاریس و آدیس آبابا داشته است. با وجود این بیشتر جلسات آن در مقر معاونت سازمان‌ملل متحد تشکیل می‌شود.

تغییرات مناسب و رضایت‌بخش در ترکیب این شورا در سه دوره اتفاق افتاده است. در سال ۱۹۶۵ با اصلاح ماده‌های ۲۳ و ۲۷ منشور سازمان ملل متحد، اعضای انتخابی شورا از 6کشور به 10کشور افزایش یافتند.

یک عضو شورای امنیت باید همیشه در مقر اصلی شورای امنیت در نیویورک حاضر باشد تا شورای امنیت بتواند در هر موقعی تشکیل جلسه بدهد. این مورد جزو اصول بسیار مهم منشور سازمان ملل متحد است که برای مقابله با ضعف جامعه ملل در گذشته بود، چراکه تشکیلات جامعه ملل همیشه قادر به واکنش و پاسخگویی در همه موارد بحرانی نبود.

نقش رئیس شورای امنیت شامل تنظیم برنامه و الگویی برای تشکیل مداوم جلسات آن و پیش‌ بینی بحران‌ها است. ریاست شورا بطور چرخشی و به ترتیب الفبای انگلیسی نام کشورهای عضو واگذار می‌شود.

به تصمیم‌های شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه گفته می‌شود. برای پذیرش یک قطعنامه باید دست کم ۹ عضو از 15عضو شورای امنیت به آن رای مثبت دهند و هیچیک از اعضای دائم به آن رای مخالف ندهند.

گروه‌های عضو شورای امنیت سازمان‌ملل متحد به دو نوع تقسیم می‌شوند:

اعضای دائم:
آمریکا، انگلیس، روسیه، چین و فرانسه.

اعضای انتخابی:
آفریقای جنوبی، اندونزی، ایتالیا، بلژیک، بورکینافاسو، پاناما، کاستاریکا، کرواسی، لیبی و ویتنام.

کشوری که عضو سازمان ملل متحد است ولی عضو شورای امنیت نیست، می تواند در تصمیمات شورای امنیت شرکت کند.

 نقش سازمان ملل متحد در تامین امنیت کلی جهانی براساس منشور سازمان ملل متحد تعریف می‌شود که به شورای امنیت قدرت اقدام در موارد زیر را می‌دهد:

·    تحقیق و بررسی هر وضعیت تهدید کننده صلح بین المللی،

·    توصیه و اقداماتی برای حل و فصل مسالمت آمیز مشاجرات و اختلاف‌ها،

·    فراخوانی اعضای دیگر برای شرکت ملت‌های عضو دیگر در اقدامات اقتصادی مانند محاصره و تحریم دریایی، هوایی، پستی و ارتباطات رادیویی، یا اقدامات جدی دیپلماتیک،

·    در صورت لزوم ، اجرا و الزام تصمیمات خود با نیروهای نظامی

4-دبیرخانه سازمان ملل متحد

دبیرخانه زیر نظر دبیرکل سازمان ملل متحد فعالیت می‌کند و اطلاعات و امکانات لازم را برای جلسات اعضای سازمان ملل فراهم می‌نماید. دبیرکل، کارمندان دبیرخانه را بر مبنای توسعه و تعادل جغرافیایی کشورها تعیین می‌کند. اعضای دبیرخانه جزء مأمورین بین‌المللی با بالاترین درجه کارایی و درستی هستند

5-      شورای قیمومت (از اول نوامبر ۱۹۹۴ فعالیت نمی‌کند)


شورای قیمومیت سازمان ملل متحد رکن اصلی سازمان ملل برای نظارت بر سرزمین‌هایی است که زیر نظام قیمومت قرار گرفته‌اند.

 وظایف و اختیارات شورای قیمومت

  این شورا زیر نظر مجمع عمومی وظایف سازمان ملل را در مورد سرزمینهای تحت قیمومت به جز آن نواحی که سوق الجیشی شناخته شده‌اند انجام می‌دهد. این شورا سالی یک بار معمولا در ماه ژوئن تشکیل جلسه می‌دهد.

در این عصر شورا فقط مرکب است از یک کشور اداره کننده،یعنی آمریکا و چهار عضو اداره کننده؛ چین، انگلیس، فرانسه و روسیه است. در حال حاضر  تنها سرزمین تحت قیمومیت بین‌المللی براساس نظام قیمومیت، جزایر پاسیفسک است.

6-دیوان بین‌المللی دادگستری  (ICJ)


دیوان بین‌المللی دادگستری رکن قضائی سازمان ملل متحد است که در شهر لاهه هلند واقع شده است.

دیوان بین‌المللی دادگستری  (ICJ-International Court of Justice) پانزده قاضی دارد که آن‌ها را مجمع عمومی ملل متحد و شورای امنیت مشترکا برای 9 سال انتخاب می‌کنند. زبان‌های رسمی دیوان فرانسوی و انگلیسی است.

هر 3 سال 5 کرسی قضاوت خالی می‌شود و 5 قاضی دیگر به جمع قضات اضافه می‌شوند و اساسنامه دیوان جزء لاینفکی از منشور ملل متحد است.

دیوان بین‌المللی دادگستری ارگان قضایی سازمان ملل متحد است. نخستین پرونده‌ای که در این دیوان رسیدگی شد، مربوط به تنگه کورفو (میان آلبانی و انگلیس) بود که در ماه می سال 1947 مطرح شد.

کشورهایی که عضو سازمان ملل متحد نیستند، یا نمی‌توانند عضو این سازمان باشند نیز می‌توانند با قبول مقررات اساسنامه دیوان و کلیه تعهدات یک عضو ملل متحد که به موجب ماده 94 منشور سازمان ملل، مقرر شده است و نیز با پرداخت بخشی از مخارج دیوان به عضویت آن درآمده، در مواقع نیاز دعاوی خود را به دیوان ببرند.

15 قاضی دیوان که نباید دارای تابعیت مشابهی باشند، از میان اشخاصی انتخاب می‌شوند که دارای مشاغل مهم قضایی بوده، یا از حقوقدانان و برجستگان حقوق بین‌الملل باشند. این افراد باید در کشور خود نیز دارای اعتبار معنوی قابل ملاحظه‌ای باشند.

قضات دیوان باید نماینده نظام‌های مهم حقوقی و تمدن‌های بزرگ بشری باشند، نه نماینده دولت‌های خویش. بنابراین دولت‌ها حقی در انتخاب قضات ندارند و این افراد تابع دستورات دول خویش نیستند.

آرای صادره از سوی دیوان از اعتبار امر مختومه برخوردار است و قابل تجدیدنظر نمی‌باشد.

طرفین دعوی مطابق بند 1 ماده 94 منشور سازمان ملل و ماده 59 اساسنامه دیوان، ‌متعهد به متابعت از آرای دیوان هستند.

چنانچه کشوری از اجرای تعهداتی که به موجب رأی صادره از دیوان استنکاف کند،‌ طرف دیگر حق خواهد داشت،‌ به شورای امنیت شکایت کند.

اگر یکی از اعضای دایم شورای امنیت در دیوان محکوم شود و به رأی عمل نکند و موضوع به شورا بکشد، آنگاه آن عضو دایم خواهد توانست با استفاده از حق وتوی خود، عملا رأی دیوان را بلااثر کند.

 

علاوه بر 6 رکن اصلی، سازمان ملل متحد نهادها و برنامه‌های دیگری را نیز زیر پوشش دارد. از شناخته شده‌ترین این نهادها یونسکو، یونیسف، سازمان بهداشت جهانی و کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان است. آنکتاد هم یک رکن فرعی مجمع عمومی سازمان ملل متحد است

ساختمان مقر سازمان ملل در نیویورک به هزینه جان دی. راکفلر کوچک، به مبلغ 5/8میلیون دلار ساخته شد. طرح این ساختمان از معمار برزیلی اسکار نی‌مه‌یر است.

دبیرکل‌های سازمان ملل:

1952-1946 : تریگوه لیه (نروژ)
1961-1953: داگ هامرشولد (سوئد)
1971-1961: او تانت (برمه)
1981-1971: کورت والدهایم (اتریش)
1991-1982: خاویر پرز دکوئه یار (پرو)
1996-1992: پطروس غالی (مصر)
2006-1997: کوفی عنان (غنا)

2007 تاکنون: بان کی مون( کره جنوبی)